05-05-2004
De pukkeltjes in mijn gezicht zijn gelukkig alweer bijna verdwenen, dus die mevrouw had inderdaad gelijk (gelukkig). En voor de rest gaat het ook heel goed. De afgelopen dagen had ik wat last van krampjes, dus ik heb mijn stembandjes alle ruimte gegeven. Ik geloof niet dat pappa en mamma daar nou zo heel erg blij mee waren (pappa vroeg zich af waar de volumeknop zat), maar ja, zo'n kramp is ook echt geen pretje. Dat gun ik mijn ergste vijand nog niet, als ik die had. Pappa bedacht dat het misschien door het glas versgeperste sinaasappelsap kwam dat mamma elke morgen drinkt, omdat daar stofjes in schijnen te zitten die via de moedermelk op de darmen van een baby kunnen werken (op mij dus). En ja hoor, dat was het! Vanmorgen nam mamma warme melk in plaats van sinaasappelsap, en ik voelde me gelijk een stuk beter. Pappa heeft mamma er dus uitgebreid aan herinnerd hoe slim hij wel niet was. Mamma moest hem gelijk geven, ze kon ook niets anders bedenken, al deed ze ook haar best. Zaterdag heb ik heel veel familie gezien, want oma vierde haar verjaardag. Ik stal de show natuurlijk, want er waren veel vrouwen, dus dan weet je het wel. Ik geloof dat iedereen me wel een keertje vastgehouden heeft. En ik deed net alsof ik heel lief was, want dan scoor je nog extra punten natuurlijk. Thuis zette ik het lekker weer op een brullen vanwege mijn krampjes, dus pappa en mamma vroegen zich af of het nou echt allemaal wel zo erg was wat ik had. Het duurde ook langer voordat ze naar de wieg kwamen. Dus toen heb ik er nog een tandje bijgezet, maar dat kon niet zo lang, want de bel ging weer. De Kooijgirls, de familie van pappa's nichtje Irene, stonden op de stoep. Dat was lachen met die meiden, ze deden pruiken op samen met pappa en ze probeerden de poes achter de bank vandaan te krijgen. En ze namen een heel leuk speeldingetje mee, met Ernie en Koekiemonster van Sesamstraat. Ze zijn tot negen uur 's avonds gebleven en toen gingen ze weer naar huis. We hebben afgesproken dat we in juni, als Charlotte jarig is, op bezoek gaan op hun boerderij. Leuk! Kan ik eindelijk eens een echt kuikentje zien, want dat opwindkuikentje van tante Laura heeft me wel nieuwsgierig gemaakt. Zouden echte kuikentjes ook steeds een bocht naar rechts maken en dan ergens tegenaan knallen? Ik ben benieuwd. Even denken hoor, heb ik verder nog iets te melden? O ja, mamma heeft al mijn melkflesjes en fopspeentjes gekookt, inclusief het kolfpompje. Letterlijk gekookt, bedoel ik. Dat was niet de bedoeling, want ze wilde ze alleen uitkoken in heet water, maar toen ze het vuur opgezet had, vergat ze die hele pan. Dus toen ze een half uur later iets verdachts rook, was het al te laat. Toen ze de deksel van de pan trok, stond binnen drie seconden het hele huis blauw van de rook. Pappa, die nog lag te slapen, lag gewoon te kuchen in zijn bedje. Ikzelf niet, want ik lag precies in een gunstige hoek. Maar gelukkig was pappa niet boos op mamma. Daar had ie de adem trouwens ook niet voor, vermoed ik. Nu, vijf dagen later, kun je het nog een beetje ruiken. Afijn, het kwam nog niet eens zo slecht uit ook want dat kolfpompje was toch een lastig ding. Nu heeft pappa een automatische gehuurd bij de Thuiszorg, dus dat is een stuk relaxter voor mamma. En volgens mij smaakt de melk ook beter!

13-05-2004
Vandaag zijn we voor het eerst bij het consultatiebureau geweest. Dat is ook vlak onder ons, net als de verloskundigen, dus we waren er weer zo. Eerst moest ik me helemaal uitkleden, nou ja, dat deed mamma natuurlijk, en toen werd ik gewogen en gemeten. Ik blijk heel dik geworden te zijn! Dat dachten pappa en mamma ook al, maar het is ook echt zo, helaas: ik ben 1600 gram gegroeid in 5 weken. En 4 centimeter. Daar ben ik lekker mee, straks kan ik nu al gaan diëten :-( Daarna moesten we bij de dokter naar binnen. Die had zelf een huidziekte waardoor zijn hele wang donkerrood was en er een paar enorme pukkels op groeiden. Pappa zei later dat ie erg bang geweest was, maar mamma geloofde hem niet. Die dokter heeft me een beetje omgedraaid en zo, en wat reflexjes getest, en toen vond ie het wel best. Alleen vond ie dat ik teveel dronk. Nou, volgens mij mag ik als baby gewoon net zo veel drinken als ik zelf lust, maar die dokter zei dat het hooguit 150 milliliter mocht zijn. Pappa vond het ook vreemd, die hield het erop dat alle hondjes even over zo'n baby heen moeten plassen. Toen we weer thuis waren, zei mamma dat ze haar haar korter wilde omdat ze dat lange haar maar lastig vond bij de verzorging van mij. Pappa zei dat hij dat wel even zou doen. Mamma ging liever naar een kapper zei ze, maar pappa zei dat ie dat vaker gedaan had, bij hem zelf, dus ze hoefde zich nergens zorgen over te maken. Dus hij pakte een schaar en begon met knippen. Maar mamma begon al snel te piepen. Ze vond het helemaal niks zei ze, het was ongelijk en te kort. Pappa zei dat ze haar haar gewoon miste en dat het vanzelf zou wennen, maar mamma zei dat ze zo niet meewilde naar Centerparcs morgen. Dus toen heeft pappa nog even door staan knippen, maar het werd er niet veel beter op, en mamma's humeur ook niet. Ze zei dat ze naar een kapper wilde. Pappa vond juist dat hij een prima stukje werk afgeleverd had en voelde zich miskend, maar hij had weinig keus, want hij wilde ook niet in z'n eentje naar Centerparcs natuurlijk. Dus toen zijn we maar met z'n drieën naar de kapper geweest. Pappa maakte nog een goede grap (vond hij zelf) door een coupe soleil te bestellen terwijl hij zo kaal is als een biljartbal, maar de kapster vatte hem niet, dus toen legde hij maar uit wat de bedoeling was met mamma. Dus de kapster ging aan de slag met mamma, en het was zo gepiept. Het kostte ook maar 10 euro, volgens pappa omdat hij het meeste werk al gedaan had. En nu loopt mamma dus met een heel kort koppie rond. Het staat haar goed, vinden pappa en ik. En morgen gaan we naar Centerparcs!

27-05-2004
Gisteren heb ik voor het eerst gelachen! Toen ik zo lekker bij mamma op schoot zat op de bank, en ze zat een beetje tegen me te pruttelen, had ik er opeens zin in. Ik lachte wel vijf keer achter elkaar. Mamma was er ook blij mee natuurlijk, dus die lachte terug, het was een dolle boel. De afgelopen weken had ik al een paar keer stiekem geoefend door hier en daar een mondhoek op te trekken, maar dat telde nog niet echt, vonden papa en mamma, en ik ook. Dit was de doorbraak! Er was ook alle reden om te lachen, want alles gaat nog steeds heel goed met mij. Vorige week vrijdag moesten we voor de laatste keer naar het ziekenhuis om bloed te prikken, om te controleren of mijn levertje nu helemaal goed werkt, je weet wel, dat had te maken met die bilirubine en zo. En hoewel die prik op zich helemaal niet leuk was, belde de dokter maandag toch met het goede nieuws dat ik nu helemaal door de APK-keuring gekomen was. Fijn hè! Het is trouwens alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb, maar dat komt omdat ik gewoon niet zoveel te melden heb. Ik ben gewoon bezig met groeien en zo. Ik ben inmiddels al bijna 3 kilo en 5 centimeter gegroeid, gaat hard hè. Het weekendje in Centerparcs was wel leuk, alleen had ik toen net een paar moeilijke dagen, dus mamma en ik zijn onze slaapkamer niet zo veel uit geweest. Pappa wel, die ging lekker sporten en zo, want die kon toch niet zo veel doen. Maar hij bracht af en toe wel wat lekkers. Ons huisje ('kottitsj' of zo schijnen ze dat te noemen) was wel toppie, we hadden een mooie veranda over het water, dus daar heb ik ook nog veel gezeten met alle vrienden die langskwamen. Vandaag komt ook opa weer terug uit Spanje. Die was net als oma, die ergens bij Kroatië zit geloof ik, een paar weekjes weg, maar morgen zien we hem weer bij tante Pia. Ik hoop dat hij iets leuks meegebracht heeft! Hij had al wel een mooie kaart gestuurd over de post. Hij schreef: "Zeg maar tegen pappa en mamma dat je naar buiten wil om te wandelen en bijt pappa maar in zijn dikke neus." Haha! Over de post gesproken, wat ook nog leuk was was een t-shirtje voor mij dat pappa verdiend had met zijn website. Hij promoot een t-shirtproducent en in ruil daarvoor krijgt hij elke maand een paar shirts, en het eerste SporTHumoR-shirt was voor mij :-) Zodra ik hem aan heb (hij is nu nog een paar maten te groot), zet ik hier een fotootje neer. Tot gauw!

18-06-2004
Tjongejonge, wat vliegt de tijd toch. Alweer drie weken voorbij sinds mijn laatste berichtje, sapperdeflap! Ik heb het naar mijn zin gehad in de tussentijd. Tenminste, tussen de mindere momenten door, want ik moet helaas wel bekennen dat de 'hangerige perioden-grafiek' die ik met pappa in het boekje "Oei, ik groei!" bekeken heb, wel zo'n beetje klopt. Het overkomt me gewoon regelmatig dat ik het even niet meer zo naar mijn zin heb. Dat is niemand z'n schuld, het gebeurt gewoon, en dat komt omdat de wereld om mij heen zo snel verandert. Iedere keer zie ik weer wat meer, hoor ik weer wat meer, voel ik weer wat meer...ik word er gek van. Wanneer blijft alles nou eens een paar weken hetzelfde?! O wacht even, dat staat ook in "Oei, ik groei!" - na 17 weken zo'n beetje. Dus nog 7 weken volhouden. Tot die tijd zal ik ook niet zo veel in mijn wiegje liggen denk ik, want ik wil gewoon bij mamma zijn. Of bij pappa, want daar voel ik me ook steeds beter thuis bij. Als die me in zijn armen neemt en zo een beetje met mij door het huis loopt, vermaak ik me best. Het is zo leuk om al die dingen te zien die we in huis hebben, alleen al naar een potje zalf kan ik minutenlang geboeid kijken. En spiegels vind ik ook interessant. Ik kijk pappa graag aan via de spiegel, maar wie dat kleine mannetje is die hij iedere keer bij zich heeft, weet ik nog niet. Maar daar kom ik wel achter. Ik ben gelukkig niet wat ze een "huilbaby" noemen, want ik huil niet zo veel, maar pappa noemt mij wel een "wakkerbaby". Ik slaap gewoon weinig, en zeker niet in de wieg. Als ze me daar te lang in leggen, ga ik wel huilen. Ik wil in pappa en mamma hun bed liggen, of liever nog, op mamma zelf. Heerlijk, zo warm. Als pappa 's morgens thuiskomt van zijn werk, is ie iedere keer weer benieuwd hoe hij me aantreft, zegt ie. Vanmorgen was het ook leuk, toen lag ik gewoon gezellig voor me uit te praten naast mamma, die lag te slapen, tot ik in de gaten kreeg dat pappa weer thuis was, en naar me stond te kijken. Ik was blij om hem weer te zien, ik had hem gemist! Hij mij ook geloof ik, want we hebben even lekker gelachen met z'n tweeën. Voor de rest verzorgt mamma me meestal. Ze maakt steeds meer melk, en daar ben ik blij mee, want dat is smullen. Alleen krijg ik het soms een beetje moeilijk uit de borst, dus dan stop ik maar en hoop ik dat ik het uit een flesje krijg. Maar volgens mij heeft mamma een trucje verzonnen, want soms als ik de fles te pakken gekregen heb en ik let even niet op, lig ik toch ineens weer aan de borst te zuigen. Nou ja, het maakt ook niet zoveel uit, ik eet er goed van. Mamma maakt zich zelfs een beetje zorgen over hoe dik ik word, want ik schijn met mijn ruim twee maanden al bijna net zoveel te wegen als veel baby's van dubbel mijn leeftijd. Maar ze heeft even op internet gekeken en ik ben nog niet eens een uitzondering. Er zijn nog veel zwaardere! De dokter zegt ook dat alles goed gaat. Met die dokter heb ik trouwens nog een mooie stunt uitgehaald. Ik moest vorige week mijn eerste prikjes krijgen, en daar schijnen veel baby's slecht op te reageren, dus de dokter hield een lang verhaal over wat pappa en mamma met mij konden verwachten de komende 48 uur. Koorts, veel huilen, of juist heel apathisch, misselijk, het zou binnen drie uur beginnen en tegen de avond een piek bereiken. Dan konden pappa en mamma misschien maar beter paracetamol in zetpilletjes kopen, zei ze. Dus ze hadden zich op het ergste voorbereid, maar ik dacht: ik ben geen mietje, ik zal ze eens laten zien hoe hiet óók kan. Dus ik heb er mijn rustigste dag tot nu toe uitgegooid, ik was zo mak als een lammetje! Ze stonden er echt van te kijken, en waren heel trots op me (daar deed ik het ook voor natuurlijk). Nu kijken ze al uit naar het moment dat ik mijn tweede prikjes krijg. Het laatste wat nog wel het vermelden waard is, is dat ik vijf dagen verstopt geweest ben. Nee, ik was niet onder het bed gekropen, ik bedoel dat ik niet gepoept heb. Normaal deed ik elke dag wel wat, maar nu kwam er gewoon niks. Na vier dagen werden pappa en mamma toch wel ongerust, en hebben ze het consultatiebureau gebeld. Maar die zeiden dat dat heel normaal was, en hier vond mamma ook weer de nodige geruststellende informatie over op internet, dus we wachtten maar gewoon af. En ja hoor, de volgende dag moest ik een hele hoop! Pfff, wat een opluchting was dat zeg. Nou, genoeg getypt weer, ik ga weer slapen. Eens kijken of het plekje naast mamma nog vrij is.

24-06-2004
Vandaag heb ik mijn eerste woordje gezegd! Mamma en pappa stonden te klapperen met hun oren, want normaal kan een baby van 2,5 maand dat nog helemaal niet. Maar ik wel! Het was ze al opgevallen dat ik al flink probeerde mee te praten als er tegen me aan gekletst werd, maar ik had nog wat moeite om de juist woorden te formuleren. Best lastig hoor, dat Nederlands. Maar vanmiddag, toen mamma lekker op bed met me lag te ginnegappen, en ze het woordje 'hello' bleef herhalen, had ik de truc opeens door. En toen zei ik het ook! Ik zag mamma denken: Hè? Hoor ik dat nou goed? Dus toen zei ze het nog een keer, en ik zei het ook weer. Toen riep ze pappa, en toen deden we het nog twee keer. Dat was lachen. En trots dat ze waren! Verder dan 'hello' zijn we vandaag nog niet gekomen, maar dat komt eraan, let maar op. Toen pappa later oma aan de telefoon had, kon oma het ook niet geloven, maar daar zal ik het later ook nog wel een keer tegen zeggen. Makkie gebakkie. Verder gaat alles nog steeds zijn gangetje. Ik groei maar door, ik word al echt groot. Mamma krijgt moeite om me op te tillen, want ik loop al tegen de zeven kilo. Pappa lukt het nog wel, maar die krijgt nu het idee dat de poes begint af te vallen. Maar dat komt natuurlijk omdat ie zo gewend raakt om die zeven kilo op te tillen, dat de poes daar een veertje bij lijkt. Pappa noemt me ook 'dikkerdje'. Of schreeuwerdje of mannetje, ze hebben allerlei namen voor me. Mamma heeft er ook heel wat, maar dat is Chinees, en dat is nog lastiger dan Nederlands! Ik drink nu steeds meer bij mamma, al meer dan 500 cl per dag. Dus we doen het al bijna zonder supermarkt-melk, alleen 's nachts, als pappa me verzorgt. Pappa is vorig weekend met heel de stamboom van zijn familie op rondvaart geweest door de Biesbosch. Tenminste, degenen die nog in leven waren natuurlijk. En weet je wat het leuke was? Er werd een boek gepresenteerd over 400 jaar familie De Graaff, een heel dik boek vol met verhalen en feiten en cijfertjes. En weet je wie de aller- allerlaatste toevoeging was aan die hele grote familie, op de allerlaatste bladzijde? Moi! Er stond nog een fotootje van ons drietjes bij ook, geinig hè. Verder begin ik een beetje voetbalkoorts te krijgen. Op de EK in Portugal is Nederland nu doorgedrongen tot de kwartfinales, dus de spanning begint te stijgen. We zitten vaak met z'n drieen voetbal te kijken hier, gezellig. Hoe verder Nederland komt, hoe beter de sfeer wordt hier binnen. En ook buiten, want er rijden steeds toeterende auto's langs. Dus ik hoop dat Nederland kampioen wordt!

11-07-2004
Zo, ik ben alweer bijna 100 dagen oud, het gaat hard. En ik groei ook hard. Meer dan 7 kilo ben ik al, dat is meer dan 2 kilo zwaarder als wat pappa woog op mijn leeftijd. Mamma maakt zich er een beetje zorgen over, maar pappa niet, hem verbaast het niks zegt ie. Die moedermelk die ik drink is zo vet, dat hij een keer drie beetjes Dreft nodig had om mijn kolfflesje schoon te maken. Straks mag ik ook wat fruit gaan eten, dus dan val ik wel wat af, denkt pappa. Hij geeft me ook veel lichaamsoefening, opdrukken en rechtopstaan en zo. Ik vind het wel best allemaal, ik maak me niet druk. Gisteren ben ik verhuisd van mijn wiegje naar de box die we van opa gekregen hadden. Ze hebben er wat extra dekens ingelegd, en nu fungeert ie ook als bedje. Hij ligt prima.
Over mijn wiegje gesproken, ik gaf pappa vorige week nog flink schrik. Hij werd 's morgens wakker om te plassen, en keek even in de wieg. Hij zag mij niet bewegen. Dus keek hij wat dichterbij, maar hij zag nog steeds niets, en hij hoorde ook niets. Dus keek hij nog wat dichterbij, en er was nog steeds niets te horen of te zien. Ik lag doodstil. Toen viel het hem op dat ik er bleek uitzag, dus hij dacht dat ik dood was. Hij voelde de koude rillingen over zijn rug lopen en raakte me snel aan, en toen gaf ik eindelijk een geluidje. Hij slaakte zo'n harde zucht van verlichting dat ik er bijna wakker van werd. Tja, ik lag gewoon lekker te slapen, hihi. Maar ik zal voortaan wat harder proberen te snurken, anders krijgt die man het nog aan zijn hart. Verder vermaken we ons prima met z'n drietjes. Vorige week hebben we gebarbecued op het balkon, we gaan vaak wandelen en mamma en pappa lachen allebei vaak naar me. En ik lach terug natuurlijk. Een paar dagen geleden heb ik voor eerst een schaterlach laten horen. Mamma liet me paardjerijden op haar buik en daar deed ze zo mal bij dat ik het uitgierde van de pret. Pappa gelijk een fotootje gemaakt natuurlijk. En vandaag heb ik voor het eerst echt iets goed beetgepakt. Pappa gaf me een rammelaartje en die nam ik aan en nam hem vervolgens in mijn andere hand over. Dat was een primeur, want tot nu toe sloeg ik meestal alleen maar een beetje naar dingen. Ik maak ook allerlei geluidjes. Ik probeer gezellig mee te praten als pappa of mamma bij me zijn en lig soms gewoon een beetje te knorren of te schreeuwen op de bank. Ik huil de laatste dagen ook wel weer tamelijk vaak, maar dat is normaal schijnt het, zo rond de 13e week. Mamma wordt er af en toe gek van, maar ik kan het ook niet helpen. Gaat wel weer over, dat voel ik (en "Oei! Ik groei" zegt het ook ;-)). Verder komt oma iedere week langs en zit opa nu weer in Spanje. En gisteren heeft mamma een pakketje met mooie kleertjes voor mij ontvangen uit Taiwan. Echt kicken, die dingen. Mooie kleuren, mooi glimmend, ik ben er erg tevreden mee. Alleen jammer dat ze op de groei gekocht zijn, dus ik moet nog even wachten voordat ik erin pas. Hoewel, als ik zo hard blijf groeien als nu, pas ik er misschien volgende week al in!